Mevlânâ Cami gösterişten çok rahatsız olur, bütün huzur ve rahatını tevazuda, ihlasta bulurdu. Bir gün bir yemeğe davet edildi. Sofrada bulunanlardan biri ruhen olgunlaşmamış olduğunu her haliyle belli ediyordu. Devamlı dikkatleri üzerine çekmek istiyordu. Adam, yemeğe başlarken yüksek sesle bağırdı: "Tuz getirin! yemeğe tuzla başlamak sünnettir." Adamın kendisini göstermek için bu sözden rahatsız olan Mevlana, yavaşça cevap verdi: "Hazret, ekmekte tuz vardır. Onu hatırlayarak yersiniz, sünneti yerine getirmiş olursunuz." Adam susmadı, biraz sonra sofradakilerden birine yüksek sesle, "Ekmeği tek elle koparıyorsun. Tek elle koparmak mekruhtur." Mevlana Hazretleri yine rahatsız oldu. Sessizce düzeltme yaptı: "Sofrada başkasının eline, ağzına bakmak, ekmeği tek elle koparmaktan daha fazla mekruhtur." Adam biraz ders alır gibi olsada susmaya pek niyeti yoktu. Az sonra yine başladı: "Yemek yerken konuşmak sünnettir." Mevlana Câmî yine ikaz etti: "Çok konuşmak ise mekruhtur!" Sonunda hatalı sözler söylediğini anlayan adam, sivri ve rahatsız edici sözlerle hata düzeltmeyi bıraktı.
